Edukator leśny – to brzmi dumnie. Codziennie rano wstajemy z poczuciem misji. Emanujemy miłością do przyrody, przekazując ją w swoich środowiskach i miejscach pracy. Szczycimy się, że pomagamy dzieciom (i nie tylko) przełamać deficyt natury. Bezustannie inwestujemy w siebie, doszkalamy się i konsultujemy z autorytetami, żeby następne zajęcia poprowadzić jeszcze lepiej, jeszcze skuteczniej zaszczepić leśnego bakcyla. Jesteśmy mistrzami w swoim fachu. A jednak czujemy się ograniczeni.
Quo vadis, edukacjo leśna?
