Jak uczyć, ale lepiej? Jak się rozwijać, ale bardziej efektywnie, zachowując spójność z osobistymi zainteresowaniami, cechami charakteru, osobowością, a zarazem w strukturach danej organizacji? Jak znaleźć motywację do zadań, które stoją przed nami w ramach nowych obowiązków, albo wręcz przeciwnie, jak odzyskać świeżość spojrzenia, kiedy obowiązki i grupa (struktura) wydają się być co najmniej niesprzyjające, a z pewnością wymuszające w nas wyłącznie strategie jakiekolwiek przetrwania. Jak być twórczym w pracy i jak nie gasnąć, wtedy gdy rzeczywistość zderza się boleśnie z wzniosłymi ideami?
To tylko kilka wyzwań, w obliczu których stoi każda osoba zaangażowana w każdej organizacji niezależnie od branży. Realia i czas, jaki średnio statystycznie poświęcamy pracy podpowiadają, że dobrze jest stworzyć system pomocy prowadzącej do profesjonalnego doradztwa i szeroko rozumianego wsparcia. Korzystając z doświadczeń dojrzałych organizacji, nieocenioną formą wsparcia pracownika może być proces mentoringu.
Mentoring polega na opiece podczas rozwijania kompetencji, realizacji ścieżki zawodowej nad osobą szkoloną. To działanie mające na celu wesprzeć inną, mniej doświadczoną osobę. Może to dotyczyć zarówno kariery zawodowej, rozwoju osobistego jak i (częściowo) życia prywatnego. Mentoring może też przybierać różne formy, w zależności od potrzeb osoby będącej pod opieką mentora; co więcej, mentoringiem mogą być również objęte całe zespoły. Jak to wygląda w praktyce? O tym procesie kilkunastu członków Stowarzyszenia Edukatorów Leśnych uczyło się w ostatnim czasie, uczestnicząc w szkoleniu przeprowadzonym przez Collegium Wratislaviense. Metody, narzędzia, wykresy, studia przypadków, a przede wszystkim dzielenie się doświadczeniami, stały się wspaniałą okazją, aby poszerzyć umiejętności edukatora leśnego w zakresie pracy mentorskiej. W dobie ogromnych możliwości, szkoleń, kształcenia, uczenia się od innych i czerpania wzorców przygotowujemy się do nowego obszaru naszego działania
